Grote avonturen beginnen klein. Ik was rond 37 weken al meer dan klaar (althans dat dacht ik) om moeder te worden van onze kleine frummel. Mijn zwangerschap was over het algemeen makkelijk, maar de kwaaltjes begonnen me ondertussen toch wat op te breken. Mijn bloeddruk was richting het einde steeds te hoog en hierdoor hadden we een weekabonnement op het ziekenhuis.
Met 38.5 is Morris geboren. Wat een onbeschrijfelijk en intens gevoel heb ik voor dit minimensje. Het beste en mooiste wat ons ooit is overkomen. De bevalling daarentegen. De bevalling vond ik enorm afzien. Je had me vantevoren nooit wijs kunnen maken dat de bevalling zo pijnlijk zou zijn en dat is maar goed ook.
Donderdag 19 januari 2017
06:00 Ik word wakker van een pijnlijk gevoel. Al snel merk ik dat het weeën zijn en ik begin ze te timen. Ze kwamen heel regelmatig en ik belde de verloskundige. Ze kwam langs om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Ik had 1 cm ontsluiting en dus was de bevalling begonnen. Ik ging ondertussen gewoon door met lichte huishoudelijke taken zoals een beetje stofzuigen, wat schoonmaken en ander tijdverdrijf. Dion ging ondertussen naar de zaak om te werken.
14:00 De verloskundige kwam opnieuw langs om te kijken hoe het er voor stond met mij en de baby. Mijn ontsluiting was nog altijd hetzelfde en dus moeten we het nog even aankijken. De verloskundige heeft mij gestript om er voor te zorgen dat de bevalling meer gestimuleerd werd. Ze zou rond de avond terug komen voor een derde check. Dion was ondertussen ook naar huis gekomen. We werden allebei gek van de spanning. We pakten de laatste spulletjes in.
17:00 Voor de zoveelste keer werd er gekeken naar mijn ontsluiting. Nog steeds die ene lullige centimeter. Ik had er flink de balen van. De verloskundige besloot mij door te sturen naar het ziekenhuis zodat ik pijnstilling kon krijgen om goed de nacht door te komen. Het leek erop dat de bevalling nog niet snel zou gaan doorzetten. Tijdens het einde van mijn zwangerschap had ik vaak een hoge bloeddruk. De verloskundige meette mijn bloeddruk en deze was torenhoog. Op dit moment werd mijn opname medisch.
21:00 We kwamen aan in het ziekenhuis. Ik moest opnieuw, zoals alle andere ziekenhuisbezoekjes, urine en bloed laten testen. Er werden een echo en een hartfilmpje gemaakt. Alles zag er goed uit. Ik heb deze avond heel wat professionals aan mijn bed gehad. Verpleegkundigen, verloskundigen en gynaecologen. Ze kwamen allemaal voorbij. In de avond kreeg ik medicatie om de nacht door te komen. Ik had nog altijd die ene centimeter en dus zou het in ieder geval vanavond niet meer gaan gebeuren. Alleen mijn ouders wisten van onze opname af. Toen Morris zo lang op zich liet wachten, hebben zij ook in spanning gezeten. De medicatie sloeg niet aan. Ik had veel pijn en ging regelmatig onder de douche staan als verlichting. Achteraf bleek dat ik maar de halve dosis had gekregen. Ik kreeg later de andere helft en heb toen nog een paar uurtjes kunnen slapen. Bij beide keren toedienen van de medicatie moest ik enorm overgeven. Mijn lijf en medicatie zijn niet bepaald beste vrienden.
Vrijdag 20 januari 2017
07:00 De volgende ochtend kwam er een verloskundige om te kijken of de bevalling al verder gevorderd was. Ze waren blij want ik had ondertussen al 3 hele centimeters. Jawel! Er werd ons verteld dat de bevalling nu verder ingeleid zou worden. We mochten verhuizen naar een hele grote bevalkamer met alles erop en eraan. Eenmaal in de nieuwe kamer werden mijn vliezen gebroken. Het ging nu écht beginnen.
09:00 In overleg met de verloskundige heb ik gekozen voor pijnstilling. Ik had enorm pijnlijke rugweeën. Wat een hel. Alle tips en adviezen kun je zo’n beetje overboord gooien als je rugweeën hebt. De anesthesist werd opgeroepen en zou er met ongeveer 30 minuten zijn voor de ruggenprik. Dit was een fijn vooruitzicht.
11:00 De anesthesist was er nog altijd niet, maar de weeën werden steeds sterker en pijnlijker. Ik had ongeveer 5 cm ontsluiting. Wat mij betreft mocht die pijnstilling snel komen. Gelukkig duurde het niet lang meer. Toen de ruggenprik eenmaal gezet was, heb ik eventjes geslapen. Toch kwam de pijn al snel terug. De pijnstilling was helaas naar een kant getrokken en dit was precies de kant waar ik de minste pijn had. Au!
17:00 Ik heb 10 cm ontsluiting en mag eindelijk persen. Wat is dat fijn! Twee uur lang heb ik gevochten om helemaal zelf te bevallen van onze kleine man. De verpleegkundige en verloskundige zeiden achteraf diep respect te hebben voor mijn kracht en doorzettingsvermogen. Na twee uur persen had ik nog steeds zo veel adrenaline om een paar uur door te gaan. Dit was niet goed voor de baby dus werd er besloten om een aantal hulpmiddelen in te zetten. Ik heb een knip gehad en er kwam een gynaecoloog om Morris nog een extra zetje te geven. En toen.. floep…
19:11 Morris is dan eindelijk geboren. Wat een bijzonder moment was dat. Hij werd gelijk om mijn borst gelegd. Er kwam een enorme ontlading vrij. Wat een tranen van geluk! Je hebt samen zo hard gewerkt om dat kleine hummeltje bij je te kunnen hebben. Wat een liefde. Wat een onvoorwaardelijke liefde. Het idee dat een kindje je nu voor altijd papa en mama zal noemen, is onbeschrijflijk.
Ik heb een lange, heftige bevalling gehad, maar ik zou het zo weer overdoen. Wij zijn gewoon papa en mama. Dat is heel bijzonder. Ik ben blij dat ik zulke fijne professionals om mij heen had om mij door de bevalling heen te loodsen. De kans was groot dat het een keizersnede zou worden, maar door het daadkrachtig handelen van verpleegkundigen en verloskundigen, heb ik het toch nog natuurlijk mogen doen. Met een beetje hulp, dat wel.