Liza van @studiomorrnl ziet om haar heen heel veel verschillende soorten moeders, maar mist het échte verhaal over het moederschap. Het is niet altijd rozengeur en manenschijn, maar door open en eerlijk te zijn tegen elkaar, kunnen we elkaar helpen! Lees snel haar (eerlijke) verhaal.
Het moederschap is bijzonder, fantastisch en geweldig. Daar kunnen we het allemaal over eens zijn. Maar soms ook gewoon ongelooflijk shit en daar hebben we het minder vaak over. Sommige moeders bespreken dit misschien wel helemaal nooit. Durven of kunnen niet eerlijk zijn over wat ze meemaken, denken en voelen. We denken al gauw dat we anderen alleen maar tot last zijn met ons ‘gezeur’. We hebben er nu eenmaal zelf voor gekozen om moeder te worden, toch?. Ja, oké, dat is waar. Maar moet het dan allemaal altijd geweldig zijn? Mogen we dan nooit ontzettend balen van het feit dat het niet gaat zoals we willen?
Om me heen zie ik heel veel verschillende moeders: de eco-mama (mét eco-kinderen), de mijn-kind-is-geweldig mama, de ik-weet-het-altijd-beter mama, de workaholic mama, de altijd-alles-op-orde mama, de overbezorgde mama. Wat ik eigenlijk weinig zie, is de open-en-eerlijk mama, die gewoon zegt hoe ze het nu eigenlijk vindt. Die zich kwetsbaar durven opstellen tegenover de buitenwereld. En juist hiermee zouden we elkaar, moeders onderling, zo ontzettend kunnen steunen en helpen.
Ook ik zou wel willen zeggen dat er nooit een kruimeltje bij mij op de vloer ligt. Dat mijn baby elke dag de meest perfecte opvoeding voor zijn kiezen krijgt. Dat het mij lukt om alle ballen hoog te houden en er ook nog eens geweldig uit te zien. Dat ik mij nooit druk of onzeker maak over mijn rol als moeder. Nooit uitgeput op de bank lig. Dat mijn lichaam nog zo is zoals voor de bevalling en ik elke dag in de sportschool sta. Nee, dit kan ik allemaal niet zeggen, want dat is niet zo. Spoiler alert, zo werkt het moederschap nu eenmaal niet.
Ik merk dat ik het enorm fijn vindt om soms van andere moeders te horen dat ze het ook zwaar vinden. En dat ze ook niet altijd hun eigen vrolijke zelf zijn. Dat een kind opvoeden gewoon een fulltime job is met een heleboel verantwoordelijkheden. Wat een herkenning! Ik merkte dit vooral in de tijd dat Morris 16 uur per dag ontroostbaar was. Ik had het idee dat ik de enige moeder (yeah, right!) was die een huilbaby had. En dat elke andere baby om mij heen zich voorbeeldig gedroeg. Niets was minder waar. Maar oh, wat kun je je dan eenzaam en alleen voelen. Door het vermoeden dat Morris een koemelkallergie gehad, zijn wij op zoek gegaan naar passende voeding. Wij kwamen bij een heel lief gezin terecht die drie kindjes hadden met een flinke koemelkallergie. Say what?! Voor het eerst hoorde ik dat ik niet de enige was, dat ook andere mama’s dit meemaken. What a releaf!
Eerlijk zijn tegen elkaar zorgt voor herkenning. Een kijkje in het leven van een andere moeder, waardoor wordt bevestigd dat het in andere gezinnen ook niet alleen rozengeur en maneschijn is. Het moederschap heeft veel verschillende kanten. Ook de minder leuke kant kan heel mooi zijn. Ik merk dat er nog steeds een taboe is over praten over uiteenlopende baby gerelateerde onderwerpen zoals (bewust) alleenstaand ouderschap, een miskraam en een postnatale depressie. Toch zijn heel veel vrouwen die dit meemaken. Doordat er geen openheid over is, heb je als moeder al gauw het gevoel er alleen voor te staan. Laten we dit vooral doorbreken! Laten we ook de minder leuke kanten van het mama zijn bespreken! Say it! Hierdoor zorgen we voor begrip en kunnen we elkaar steunen!