Ik kwam er vrij snel achter dat ik zwanger was. Ik had mijn stop-week moeten hebben van de pil maar deze kwam niet op gang. De eerste echo was in de abortuskliniek in Rotterdam. Daar was mijn dochtertje nog zo klein dat ze haar niet eens konden zien. Ik was toen dénk ik 4 weken zwanger. Eind maart 2017 was de relatie tussen mijn ex en mij klaar, dit was een week na die eerste echo.
Na 4 weken had ik een afspraak bij de verloskundige. Mijn moeder en mijn zusje zijn toen met mij mee gegaan. Het was zo onwijs raar om daar mijn baby te zien op het scherm. Zo onwerkelijk. Ik had het nooit gedacht, maar ik was er echt van geëmotioneerd. Het leek helemaal nergens op maar het was zómooi. Mijn placenta lag aan de voorkant waardoor ik mijn baby niet snel voelde. Dit maakt helemaal niets uit, alleen jammer voor mij.
Aan het begin mocht ik elke 4 weken langskomen bij de verloskundige. Als je geen echo kreeg was er niets aan hoor. Ik ben nooit alleen geweest. Mijn moeder begon later met werken zodat ze met mij mee kon en als dit echt niet lukte ging mijn oma met mij mee. Ik ben door mijn familie zo onwijs gesteund (en nog!)
Met 16 weken kreeg ik van mijn nicht een geslachtsbepalende echo cadeau. Ik hoopte zo dat het een meisje was. Iedereen zegt altijd; “Als het maar gezond is.” Ja-ha. Leuk gesproken maar ik weet zeker dat er ook echt mensen, net als ik, gewoon een voorkeur hebben. En natuurlijk hoop je dat het gezond is? Als je dat niet hoopt moet je niet eens aan kinderen beginnen. Maar dus de echo. Het was blijkbaar niet moeilijk om te zien want na 3 minuten riepen mijn nicht en de echo-vrouw al dat ze wisten wat het was. Een MEISJE. YES! Zó blij. Weer huilen natuurlijk, laten we het op de hormonen houden. De echo-vrouw vertelde bij alles wat ze zag een verhaaltje, maar ik hoorde het niet eens meer. Wauw, ik krijg een dochter. Op dat moment voelde ik mij zo onwijs trots. Daarna kwam de 20 weken echo. De echo waarin ze gaan kijken of ‘alles’ goed is met de baby. We zagen het hartje, allerlei organen en weer het geslacht. Fieuw, ze was nog steeds een meisje. Maar het allerbelangrijkste van deze echo. Ze was, zo ver ze konden zien, hartstikke gezond. Geen open ruggetje, geen hazenlip en een goed werkend hartje.
Dit was tevens de laatste echo die ik kreeg. Mijn verloskundige doet niet aan groei echo’s dus ik zou mijn meisje pas over 20 weken weer zien maar dan in het echt. Ik heb een perfecte zwangerschap gehad. Als je mij kon garanderen dat ieder volgende zwangerschap ook zo zou zijn, dan zou ik zo nog 6 kinderen willen krijgen (grapje natuurlijk, beetje veel.) Ik ben nooit misselijk geweest, had geen extreme eetbuien, sliep pérfect en had geen rugpijn. Het enige wat vervelend was waren mijn banden die op springen stonden. Maar hey, dat hebben we ook weer overleefd.
Mijn zwangerschap stopte toen ik 37 weken en 4 dagen zwanger was. Mijn baby was er klaar mee en wilde niet meer in die krappe buik zitten. Prima hoor meisje, kom maar op deze grote wereld.
In mijn zwangerschap heb ik ongeveer 4x met mijn ex afgesproken. De ene keer wilde die ‘zijn’ dochter wel zien, toen weer niet, toen weer wel, toen weer niet etc. Ik werd er moedeloos en gek van. Hij was gepikeerd dat ik blogde over mijn alleenstaande moederschap. Ja, jammer. Maar ik ga daar niet mee stoppen. Toen hij voor de weet ik veel hoeveelste keer zei dat die toch afzag van alle afspraken en van het willen zien van zijn dochter was ik het ook zat.
Ik heb elke keer geprobeerd hem in haar leven te krijgen. Berichtjes blijven sturen ook al was ik geblokkeerd. Ik wilde niet die persoon zijn die haar dochter geen vader gunt. Die de vader expres weg houdt uit het leven van haar kind. Maar zo was het ook voor mij genoeg. Dat hij mij keer op keer pijn heeft gedaan en afspraken niet na kon komen, prima. Maar dit gaat hij niet doen bij mijn dochter. Ik heb vanaf moment 1 een schriftje bijgehouden voor haar. Daarin kan zij later, als ze oud genoeg is lezen hoe het was voor mij. Waarom haar vader weg gegaan is en hoe blij en welkom ze is bij ons in het gezin. Dat het niet altijd makkelijk is geweest maar dat ik er alles aan heb gedaan om haar in mijn buik niet te veel stres te bezorgen. Natuurlijk heb ik ook de leuke dingen op geschreven. Dat ons kamertje klaar is en dat haar kleertjes al liggen te wachten in de kast. Dat haar opa zo mooi de box heeft geverfd en dat oma een onwijs lief vestje heeft gebreid.
Kort samengevat was mijn zwangerschap lichamelijk prima te doen en kijk ik daar ook zeker positief op terug. Geestelijk was het soms wat zwaar. Ik wilde eigenlijk ook wel mooie foto’s van een pril gezin, een man die zijn hand op mijn buik kon leggen om de schopjes te voelen. Ja, dat heb ik zeker wel gemist. Maar het leven is nog niet voorbij. Ik ben pas 24 en wie weet wat mij allemaal nog te wachten staat.
Het is in ieder geval een zwangerschap geweest om nooit te vergeten!
Liefs, Kirsten